1 mei Salamanca naar Porto

Maandag 1 mei.

Salamanca naar Porto, een zonnige dag.

.
Als we opstaan worden we verwelkomd door een strak blauwe lucht en het is windstil. Wat eeen verschil met gisteren. De herfst is verdwenen, het voorjaar is er weer. Als we na het ontbijt het hotel verlaten is het frisjes. We vergeten dat we op 800m boven zeeniveau zitten en dan is het zonnetje niet meteen hoog zomer. We hebben de hele ochtend nog voor ons voordat we om 12.45 uur met met de bus naar Porto vertrekken.

We besluiten om naar de Plaza Mayor te wandelen. Op het plein begint het al druk te worden van de dagtoeristen. Het zonovergoten terras lonkt naar ons. We laten ons verleiden en nemen plaats in de zon.

Met een kopje koffie genieten we van de toenemende drukte op het plein. Hier houden we het wel twee uurtjes uit. Er zijn toeristen die nog een ontbijt op het terras nemen, of alvast hun eerst pintje nemen, of met elkaar de bezienswaardigheden van Salamanca aan het uitpluizen zijn. Achter ons is het toeristenbureau, hier halen ze de grote kleurrijke routemap vandaan. Aangestoken door de  mooie routemap die mensen in hun hand hebben ga ik op onderzoek uit. Ik wil nog een stempel halen voor ons credencial. Het halen van een stempel blijft me fascineren, altijd weer een verrassing hoe mooi en divers de stempel kan zijn.

De ene keer krijg je het wapenschild van de stad, of simpel van de locatie waar je verblijft of een afbeelding van de wandelroute. Nu van de la Plata. Blij zoek ik na het behalen van de stempel mijn terrasstoel weer op. Inmiddels is naast ons een Spaans gezin met jonge kinderen naast ons komen zitten die zoet worden gehouden met allebei een flinke zak chips. Dit duurt echter kort als een zak chips van één van de kinderen scheurt en op de grond valt. Gedaan met een rust, huilen en het gejengel om een nieuwe zak gaat beginnen. Dat trekt aandacht en dat is wat ouders niet willen als zij met anderen op het terras converseren. Snel opgelost, wat anders om te snoepen, even geen tijd voor de Kids. Op het plein hebben zich inmiddels grote groepen van diverse nationaliteiten verzameld bij gidsen die hun in snel tempo de mooiste bezienswaardigheden van de stad laten zien. Voor ons tijd om ruimte te maken op het terras. Rustig lopen we naar het grote busstation aan de rand van de stad. Op het busstation is de bus er reeds. Het is een Internationale bus die rijdt van Madrid- Salamanca- Porto. In de bus is het al aardig vol en het bijzondere is dat we geen vaste plaatsen hebben. Alle plaatsen bij het raam zijn al bezet. Na wat geaarzeld te hebben waar gaan we zitten, staat er een jongen op en wij kunnen naast elkaar zitten.  Altijd fijn als je een lange busreis voor de boeg hebt, dat je naast elkaar kunt zitten. Je spreekt elkaar toch al zo weinig. In de bus is WiFi en zo kan ik mijn laatste verslag over deel 1 schrijven. Als we na twee uur bussen de grens van Portugal bereiken stopt hierbij mijn verslag.

Over naar deel 2 Portugal: Caminho Português.

Zie http:/afra201702.blogspot.nl

30 april Salamanca

Zondag 30 april.

Een herfstdag in Salamanca.

De ochtend is al begonnen als wij de ogen open doen. Geen haast vandaag. Het waait hard buiten en de buien volgen snel op elkaar. Helaas moeten we ons verplaatsen. We wandelen niet van kroegie naar kroegie, maar van hotel naar hotel. We verplaatsen ons nu naar de andere kant van de stad.  Over de brug buiten het centrum gaan we naar hotel Nobis. We zijn er al vroeg,om 11.00 en hopen dat we meteen kunnen inchecken. Het geluk is met ons. We hebben een kleine kamer met gelukkig nu weer twee aparte bedden. Ieder zijn eigen domein, dat bevalt.  Het weer lokt helemaal niet aan om de oude binnenstad van Salamanca te gaan bezoeken. Het is nu de derde keer dat we hier verblijven, dus de drang is niet hoog om de deur uit te gaan. We gebruiken het diner in het bijbehorende restaurant.  Tegen de avond verbetert het weer. Tijd om de benen te strekken en een frisse neus te halen, want het is hier maar 12 graden. Het is ongeveer één kilometer lopen naar het centrum. Geen problemen na zo'n lummeldag. Al is mijn leesboek best spannend, dus daar hoef ik de deur niet voor uit. Salamanca behoort net als de andere twee steden Merida en Caceres tot het werelderfgoedlijst sinds 1988. Het gehele historisch centrum van de stad bevat vele prachtige gebouwen in de romaanse,gotische en renaissancestijl. De stad wordt ook wel de 'gouden stad' genoemd vanwege zijn mooie architectuur. De Plaza Mayor is wel het bekendste deel van Salamanca. Een groot vierkant plein omgeven door Romaanse gebouwen.

Plaza Mayor

Een must om daar op één van de terrassen de sfeer van de stad in je op te nemen. Vanavond TE koud. We dwalen tussen de vele toeristen door de oude stad.,want blijft prachtig. De oude kathedraal één van de grootste in Spanje, heeft zoveel beelden aan de buitenzijde, die je bij ieder bezoek ercweer door wordt verrast. Daarnaast de e
diverse indrukwekkende  palacio''s een aanrader. Al kom je er meerdere keren, het blijft een mooie knusse stad om te bezoeken. Een mooi palacio aan de buitenkant is de casus de las Conchas, nu bibliotheek. De buitenkant versierd met meer dan 300 schelpen. Na twee uurtjes dwalen en een wijntje te hebben genomen in een klein barretjes weer richting het hotel. Hier nemen we in het café nog en afzakkertje voor het slapen gaan. Hopelijk morgen beter weer. Ach, eigenlijk maakt dat niets uit een lange bustocht naar Porto zal onze dag grotendeels vullen.

Casus ee Las Conchas

De oude Cathedraal.

29 april Op weg naar Salamanca

Zaterdag 29 april.

Dag appartementje in Caceres en Hallo Fred!

Na twee nachtjes zit ons verblijf in Caceres er weer op. Heerlijk genoten van de prachtige oude stad en gisterenavond toen alles mooi was verlicht toch nog een keer door het oude gedeelte gedwaald. Jammer dat het te koud was om op de Plaza Mayor nog een afzakkertje te nemen, dus dit maar in ons appartementje gedaan. Deze ligt zeer dicht bij het centrum in een smal straatje, waar het autoverkeer zich net doorheen kan wurmen.

Tegenover ons appartement zijn oude huizen waar jongeren vertoeven, nou zij hebben ons wel vermaakt. Tegen de avond kwamen zij op stoom. Dat is niet zo erg als je van hun muziek houdt, maar helaas die rampestamp muziek trekken we niet. Het ritme is TE hoog, TE eentonig, het geluid veel TE hard en de tekst niet TE volgen. En ze gaan TE lang door. Alle ramen blijven open, stel je toch voor als we van hun gezelligheid wat zouden missen. Na toch nog een rustig nachtje is de nieuwe dag alweer aangebroken. We vertrekken vandaag om 11.00 uur met de bus naar Salamanca, dit ligt ter hoogte van Madrid, een stuk noordelijker en in het departement Léon. Rustig aan wandelen we naar het busstation en nemen onderweg nog een kopje koffie. Ik noem het zo vaak op, dat ik ervan overtuigt raak dat ik hieraan verslaafd ben, vooral 's morgens. Maakt niet uit, ieder zijn gekte. Als we op het station arriveren zien we een bekend persoon zitten. Allebei denken we'dat kan echt niet maar na enige aarzeling roept George "Fred.." en jawel zijn koppie gaat omhoog en zijn sudokapuzzel wordt even vergeten. Ook hij is heel verbaasd om ons te zien. Hoe kom jij hier zo verzeild raken vragen wij? Tja, geblesseerd geraakt aan zijn lies en nu veel pijn.  Op advies gestopt met wandelen en met behulp van pijnstillers en nu een paar dagen rust maar hopen dat hij straks nog verder kan. Dat is flink balen. Naar huis is dat een optie? Nee hoor, eind mei komt zijn vriendin deze kant op en echt opgeven is nog geen optie. Al heeft Fred nu wel helemaal genoeg van de herbergen op de route van de la Plata. Wat een herrie in de kleine hutten.

Spanjaarden die met veel kabaal binnenkomen, 's nachts een geweldig orkest in vier maten ten gehore brengen, maar toch in alle stilte de hut verlaten. Een Nederlander,die al veel caminos heeft gelopen, weet volgens Fred nog niet hoe het hoort. Als die opstaat wordt met veel lawaai de rugzak ingepakt en met zijn petzlerlamp op zijn voorhoofd laat hij  aan de medepelgrims weten dat hij zonder zijn lampje zijn rugzak niet geruisloos kan inpakken.
Op Fred zijn vraag of dit niet anders kan, antwoord de man "iedereen is toch wakker" Tja, het leven van een herberg pelgrim gaat niet over rozen. 'No pain no glory'  Daarnaast baalt hij er natuurlijk van, dat hij zo heerlijk onderweg was, leuke mensen ontmoet met wie hij trachtte mee te wandelen, maar helaas de karavaan wacht op niemand. Wat is het allemaal herkenbaar, vooral de onrust in de herbergen. Enerzijds ontmoet je er diverse mensen, je hebt garantie voor een onrustige nacht, je bed is altijd al beslapen geweest, je matras is al voorgevormd, je kussen al geplet en het nachtelijk toiletbezoek brengt mooie verlichting met zich mee. Anderzijds ontmoet je alleen onderweg medepelgrims,  slaap je op duurdere plaatsen, heb je schone lakens, heb je soms luidruchtige buren, klappen ze de deuren te hard dicht en heb je veel privé. Toch mooi dat je tijdens deze mooie wandelingen altijd keus hebt en zo niet 'neem het leven zoals het op je pad komt' .
Inmiddels zijn we na een bustocht van drie uur gearriveerd in Salamanca. We wandelen naar hotel Gabriel,  reeds gereserveerd, en niet ver van het centrum. Helaas kunnen we hier maar één nachtje blijven.  Morgen verkassen we weer. Na het inchecken richting het centrum gelopen. In een restaurant een matige menu del dia gegeten. Dat haalde het niet bij gisteren. Toen een uitgebreid menu del Dia gehad op het plein in Caceres. Het kan niet alle dagen feest zijn. In het centrum op het grote Plaza Mayor in de zon met een frisse wind om ons heen genoten van de gezellige drukte.

Spanjaarden keurig gekleed alsof ze op weg zijn naar een bruiloft, muziek, veel mensen op het plein last but not least ook hier hebben ze de vrijgezellenfeesten uitgevonden. Diverse gek uitgedoste vriendinnen en vriendengroepen nemen hun vriend (in) mee om zijn /haar laatste 'vrije' dag intens te laten beleven.  Vanaf het terras hebben zij genoeg bekijks.

Caceres 28 april

Cultuurstad Caceres.

Naar de oude binnenstad via een doorsteek in de ommuring

De stad Caceres ligt in de Extremadura en is sinds 1986 opgenomen op de lijst van het werelderfgoed van de Unesco.De reden hiervoor is dat Cáceres een van de mooiste stedenbouwkundige plaatsen uit de Middeleeuwen en de renaissance ter wereld is. Het bevat een prachtige oude binnenstad waar diverse palacio's zijn gerestaureerd en een bezoek meer dan waard zijn. Daarnaast de kerken en niet te vergeten het beroemde plein ,Plata Mayor waar alles zich verzameld. Bijzonder te noemen is dat er onder de oude stad  een sisterna aanwezig is. Op enige plaatsen onder de palacio''s te zien. Eigenlijk heb je aan één dagje tekort. Het is een relaxte stad waar niet al te veel toeristen komen in vergelijking met Merida. Enige afbeeldingen.

Sisterna in Caceres

Merida 26 april 2017

Mooie cultuursteden.


Merida, de Oudste stad van Spanje met nog Romeinse bouwwerken. Vanwege de vele bewaarde Romeinse bouwwerken geplaatst op de  werelerfgoedlijst. Enige afbeeldingen van ons cultuurdag.

Tempel van Diana bij avond

Aquaduct van wonderen. In de eerste eeuw de waterleiding voor Merida

Een deel van het prachtige amfitheater

de Romeinse brug van bijna 800m. over de rivier de Guardina.

Dag 21 San Pedro de Merida naar Merida 16 km

Dinsdag 25 april

Laatste etappe camino Mozarabe.

Rustig laten we de dag beginnen. We hebben geen haast. Het kleine stukje wat we vandaag naar Merida nog moeten lopen is gemakkelijk vergeleken bij de vorige dagen. We gebruiken een ontbijt in het restaurant en gaan op pad. Het weer is wel omgeslagen, gisterenavond onweer en regen in de omgeving. De temperatuur is gezakt. Het voelt na drie weken warmte koel aan, maar we kunnen toch nog in de korte broek en shirt wandelen. De route gaat door het glooiend weidse landschap vol met graanbouw.  De eerste helft van de route lopen we over asfalt parallel aan de grote autovia. Alleen het geraas van het verkeer om ons heen. Niets geen geluiden van de vroege vogels. Als we de tweede helft over het grint-kleipad lopen draaien we van de autovia af. Rust. De klei is vochtig en we treffen het dat het niet superhard heeft geregend anders hadden we de klei weer dik onder de schoenen gehad. De route is echt saai en voelt als twee eenzame mensen die lopen over de verlaten zandweg.

We komen tot aan Merida niets tegen. Aan de kant van de weg nemen we halverwege onze wandeling nog een pauze. Op een paar keien doen we een poging om relaxed te gaan zitten. Echter deze keien zorgen er wel voor dat je snel weer opstapt. De harde punten zijn echte punten en zeer onaangenaam. Nou ja, voor die paar kilometers moet het verder wel lukken. Merida is een grote stad en bekend om zijn archeologische vondsten. Sinds 1993 valt het onder het werelderfgoed. Het is een van de belangrijkste en grootste archeologische plaatsen in Spanje. We zijn hier al twee keer eerder geweest. Toen we de ronde van Spanje heben gefietst en twee jaar geleden hebben we deze plaats bezocht toen we de camino de la Plata hebben gelopen. De camino Mozarabe vindt hier zijn eindpunt. Als we langs een enorme stortplaats de stad binnenlopen zien we al snel aan de linkerkant het Circo Romano wat vroeger voor de paardenrennen is gebruikt, net als in de film Ben Hur.

Even verder het aquaduct uit de eerste eeuw wat nog relatief goed bewaard is gebleven. Ook al staat er nu veel bebouwing omheen. Zo lopen we langs een paar mooie oude gebouwen naar het centrum. We hebben in deze stad voor twee dagen een appartement gehuurd. Heerlijk om deze stad nogmaals te bezoeken, er is genoeg te zien. Het appartement is snel gevonden en ziet er prima uit. Hier houden wij het wel uit.

We kunnen hier ook al onze wandelspullen eens goed in de wasmachine laten opfrissen. Niet verkeerd na drie weken handwasjes. We gaan nu bijna een week afkicken. We zijn TE vroeg hier gearriveerd. Onze planning is thuis TE ruim geweest. Niet erg, we gaan een kleine week cultuurhappen. Na Merida gaan we twee dagen naar Caseres, ook een mooie cultuurplaats en daarna door naar Salamanca waar we de bus naar Porto nemen. In Porto blijven we ook twee dagen en dan hebben we wel genoeg cultuur gesnoven en zijn de voetjes uitgerust om aan het volgende traject te beginnen. De Camino Portugues van Porto naar Santiago de C. Vanaf twee mei gaan weer aan de wandel, om op 8 mei in Valença aan te komen. Hier sluiten 9 wandelmaatjes bij ons aan. Gezamenlijk lopen ze vanaf  9 mei een week met mij mee naar Santiago de C.   George zal gedeeltelijk zijn eigen pad volgen. Hij heeft zojuist de hotellijst gezien. Ha, ha, TE duur vindt hij onze overnachtingen. Ik ga heerlijk met de wandelmaatjes een weekje decadent vertoeven in goeie hotels na een aangename wandeldag. Met een beetje mazzel dragen ze ieder één dag mijn rugzak. Eigenlijk is dat toch het minste wat ik van ze kan vragen. Ze willen tenslotte ontdekken wat het is om een echte pelgrim te zijn!😂 George is inmiddels zich aan het verdiepen waar we zoal overnachten.  Nu al stikjaloers. Hij dreigt met overnachtingen in een Parador. Dit zijn toplocaties om te overnachten. Ha, ha, dat kan 'bruin' niet trekken. Alleen betaal je de hoofdprijs, dus dat wordt de herberg.  
We hebben weer een hele afwissellende route gelopen, prachtig weer gehad, goeie herbergen, nog nooit zo schoon en goed ingericht. In cultureel opzicht viel de route wel tegen. De dorpjes die we zijn doorgekomen stelden niet veel voor. Op deze route moet je je realiseren dat er tijdens de dagelijkse wandelingen met regelmaat geen bars zijn die de inwendige mens op tijd verwennen. Gelukkig er was alle dagen weer een overnachtingsplek.  Des al niet te min het is absoluut opnieuw de moeite waard geweest om te kiezen voor een route die nog niet wordt overlopen door veel wandelaars. 462 km gelopen.

Dag 20 Medellín naar San Pedro de Merida 29 km.

Maandag 24 april.

Genoeg vitamines langs de route.

Hostal Río is nog in diepe rust als we beneden langs de keuken het pand verlaten. Het is 7.15 uur en het ziet er niet naar uit dat er een ontbijt voor ons wordt klaargemaakt. We hebben ieder, op voorhand, een broodje met banaan gegeten en weggespoeld met water. Lekker op de vroege ochtend. We verlaten Medellín over de lange oude brug met de Rio Guadiana eronder door stromend. Dat was vorig jaar wel anders. Toen alleen maar regen en het waterpeil enorm hoog. Niet te geloven dat we nu al bijna drie weken prachtig weer hebben en de grond er gortdroog uitziet.

De wegen zijn stoffig en alle beekjes die we inmiddels zijn overgestoken waren zeer gemakkelijk te doen.
Het werkverkeer komt flink opgang. De auto's suizen om ons heen en we zijn blij als we na enige kilometers op een brede zandweg kunnen gaan lopen. De omgeving wordt gedomineerd door eindeloze velden waar tomatenplantjes zijn of worden ingezaaid.  Bij de velden loopt nog een oud water irrigatiesysteem door stenen bakken. Een grote tomatenverwerkingsfabriek domineert het landschap.

Op diverse elekticiteitpalen zitten de vele ooievaarsnesten.  Als we na bijna anderhalf uur lopen in het dorpje Santa Amalia aankomen is er al reuring op straat. Dat biedt perspectief. We vinden een bar en een supermarkt. De eetvoorraad wordt aangevuld. Het tweede ontbijt smaakt veel beter en met voldoende koffie redden wij het verder vandaag. Er zal de volgende 20 km. niets meer zijn. De zon schijnt al uitbundig als we ons pad vervolgen. De route is vlak en al snel lopen we een aantal kilometers op een drukke autoweg. Dat is echt waardeloos. Nu ook veel vrachtverkeer. Bijna raak ik mijn pet nog kwijt door de zuigkracht van deze auto's. Nog maar eens flink op mijn hoofd klem gezet.  Het landschap is zeer vitaminerijk.  Als het midzomer was geweest hadden we hier heel veel extra vitamines opgedaan.

Perziken, appels, peren, tomaten, vijgen,olijven, aardappelen en heel veel tomaten. Nu hebben de boeren het er maar druk mee om de begroeide velden nat te houden. Zeer smalle lange plastic waterbuisjes zie je over alle velden tussen de gewassen liggen. De hele grote sproeiinstallatie zijn hier inmiddels verdwenen. Tot onze verrassing lopen we nog langs een piepklein dorpje en zowaar zien we stoelen schitteren en jawel een bar. Zitten, schoenen uit en een glas koude cola. Hmm.. alsof er een gouden engeltje op je tong piest. De oude mannen van het dorpje hebben hun vaste stek hier al gevonden. Een potje kaarten en weinig verteren. Dat kan hier.

Nog maar 10 km te gaan, dat moet hierna lukken. We blijven parallel aan de autovia A5 lopen, afwissellend op een zandpad of asfalt. De weg wordt ineens sterk glooiend als we over de brug naar de andere kant van de weg lopen. De landerijen hebben plaatsgemaakt voor heuvels met de steeneiken. De hele route is er geen schaduw van bomen. Vandaag is het wel warm, maar goed vol te houden, 23 graden en windstil. De zonnepetten en onze korte broeken zijn dit jaar onze favoriete outfit. De laatste 5 km. vallen een beetje zwaar en gelukkig vinden we onder een steeneik nog wat verkoeling. Na iedere heuvel denken we het dorpje te zien. Maar nee, het blijft turen over de heuvels en opeens is het daar. Heerlijk, nu door het dorpje San Pedro de Merida en op zoek naar een Hostal aan de carretera. De albergue is hier erg vies, volgens eerdere berichten. Aan de carretera twee Hostals, wat een luxe en we hebben meteen plek in één ervan. Voor € 40 krijgen we een prima kamer. Het is twee uur. De tocht is goed gegaan. Tijd om de voetjes en de maag te verwennen. Bij het Hostal Juan Porro is tevens een restaurant. Als we deze later bezoeken is het er gezellig druk. Het menu del dia voor €9.00 is een aanrader. Een bord vol pasta en veel vis toe. We zagen er zeker uitgehongerd uit.

Ze moeten ons bijna wegdragen. De maag is een paar dagen niet meer zo verwend. Tijd voor de siësta en morgen mogen we uitslapen. De laatste route naar Merida is slechts 16 km en dan is de camino Mozarabe volbracht.

Dag 19 Campanario naar Medellin 36 km

Zondag 23 april.

Dwalen door de velden.

Het is nog donker als we om 7.00 uur buiten de poort staan zonder ontbijt.

Gelukkig hebben we nog genoeg fruit bewaard, dus daar kunnen we wel een aantal uurtjes op vooruit. We waren alleen in de albergue van het stationgebouwtje.  Niemand die verantwoordelijk is voor 'zijn gasten' blijft in het gebouw slapen. Nee ze zijn 'pet makkelijk' . Je krijgt instructies waar welke sleutel waar voor dient en voila zoek het verder uit. De voordeur gaat achter je dicht, het hek gaat op slot en je wordt vriendelijk verzocht als je vertrekt eerst de poort te openen en daarna de sleutel in het brievenbusje bij de deur te deponeren. Alleen in een afgelegen gebied, we denken er verder maar niet over na. We hebben in ieder geval wat uurtjes geslapen en zijn nu vroeg op pad. Er moeten vandaag veel kilometers worden gemaakt. Het is windstil en al aangenaam warm, dat betekent niet veel goeds voor ons als wandelaars. Als de zon door de wolken probeert te komen hebben wij ons vest al uit gedaan.

We wandelen over een breed grintpad richting Magacela, wat hoog op een heuveltop ligt. Niet te geloven hoe mensen het überhaupt in hun bol hebben gekregen om daar op de steile heuvel te gaan wonen. In het dorpje is niets recht. Aan de voet van de heuvel nog een deel van een vervallen dorpje. We hebben de keuze om door het dorp steil de heuvel op te gaan of met een boog om het dorp heen. Ha, ha, natuurlijk gaan we met een boog om het dorp heen. In het dorpje is geen bar dus geen koffie dus niets te zoeken daar en voor de flauwe kul door het slapende dorpje te klimmen daar houden wij niet van. We kuieren door en het is stil op de grintweg. In de omgeving zien we nog restanten van de mijnbouw wat nu geheel is verdwenen. Tussen de restanten lopen nu de schapen en zelfs een koppel paarden om van het taaie gras te vreten.

Het glooiende landschap ziet bruin en geel. We moeten 18 km lopen alvorens we in het dorp  La Haba op een bar stuiten. Heerlijk, we bestellen een grote tostada con queso en koffie. De schoenen uit en lekker bijkomen van de afgelopen kilometers. Na een half uur weer op pad. We zijn net op de helft. Gelukkig hebben we nog een grote stad in het vooruitzicht, Don Benito. Als je een lange afstand loopt is het TOP als je af en toe door een plaatsje komt waar je iets kunt drinken en eten bij een bar. In Don Benito zijn voldoende bars open. In de schaduw nemen we cola en zakken onderuit. We beginnen op te schieten. Het is inmiddels
13.00 uur en al flink warm. Was het vanmorgen vroeg nog even bewolkt, de zon schijnt de hele dag al flink. We hebben de pet op en ons drinkwater gaat snel. Gelukkig zijn ze in de bar altijd erg gemakkelijk, onze fles voor drinkwater, wordt zo koud gevuld. Geen enkel probleem en gratis. Voor dat laaste zijn we altijd te vinden. Enfin, de rugzakken weer op en we beginnen aan de laatste 10 km. Als we de stad uit zijn lopen we langs een drukke carretera en dat is niet fijn.

De vouw uit de broek zullen we maar zeggen, zo vlak gaat het verkeer langs je. Het laatste stuk, met uitzicht op het kasteel van Medellín kunnen we gelukkig op een zandpad lopen. Aangekomen in het dorp gaan  we op zoek naar Hostal Río, dit heeft George onderweg nog geboekt.  Het Hostal ligt mooi op een hoek bij de oude brug, maar ziet er erg gesloten uit. Niemand te zien, het Hostal is hermetisch gesloten. Grote hekken voor de toegangsdeuren.  Dat voelt niet goed en we zijn hard aan een stoel, kamer en douche toe. Na twee keer een telefoontje plegen komt er toch iemand naar ons toe. El señor zegt dat hij geen klanten verwacht en is verbaasd ons te zien. Gelukkig is booking.com. onze redding, anders was het dicht geweest. Het is vakantie!! Alweer???? Pasen is net voorbij. Hij geeft ons de sleutel voor de kamer, legt uit hoe we in de kamer en weer buiten kunnen komen, neemt zijn centjes in ontvangst en voila ook weer verdwenen. Nou ja, bijna. Als we vragen hoe laat het ontbijt is, zegt hij 8.00 uur. Dat is te laat. Op de vraag of het een half uurtje eerder kan worden we later nog geïnformeerd.  Ha,ha, dat kennen we. Het wordt weer een mager ontbijt morgen. Als we vragen of er nog een restaurant open is, dan is zijn antwoord.' Het is vakantie alleen een bar in het dorp is open'. Oké, een uur later naar de bar. Wat een herrie daar, slecht voor de pensionadas die zoveel rust gewend zijn.  Gelukkig ze kunnen ons verwennen met twee grote pizza's. Prima, buik gevuld tijd, voor een late siësta.

Dag 18 Castuera naar Campanario. 23 km.

Zaterdag 22 april.

'Alleen op de wereld'

De herberg helemaal voor ons alleen gehad. Geen medepelgrim meer in het zicht. De karavaan is doorgegaan en wij zijn halverwege gestopt. Wat een prima plek hebben we gehad. Een hotel is er niets bij. Op zeer goede matrassen en fris opgemaakte bedden in een enorme grote kamer hebben we een prima nachtje doorgbracht. Lekker uitgeslapen en om 8.45 lopen we door de stille straten het dorp uit.

Een brede grintweg strekt zich tussen de graanvelden met steeneiken voor ons uit. Het glooiende landschap strekt zich eindeloos uit. Niets te zien aan bebouwing in de weide omgeving. Alleen een kudde schapen achter de afrastering. Alleen op de wereld, waar eindigt deze route vandaag. Gezelschap hebben we al dagen van veel zwaluwen, kuifleeuwerikken, ooievaars en de hop. Ik vergeet de mieren. Deze hebben onze route al honderden keren onderbroken. In grote getalen steken ze de grintpaden heen en terug over. Soms toont de zandweg een lichte kuil van al hun arbeid. Als we even uitrusten langs de kant van de grintweg zijn de mieren meteen onze vrienden, er is genoeg voor ze te halen. De broodkruimels worden dankbaar opgepikt en om ons te bedanken klimmen ze aan alle kanten langs ons lichaam omhoog. Ze kriebelen op onze armen en benen en het enthousiasme van ze is niet te temmen. Al snel vinden we dit genoeg en pakken de rugzakken weer op om verder te gaan.

De omgeving verandert langzaam in een desolaat landschap. Het wordt steeds kaler, bruiner en geel van kleur. De bermen zijn al lang niet meer kleurrijk, maar staan vol met taai gras, bloeiende stekels

en af en toe een klaproos. In het veld zien we nog een rond gerestaureerd herdershutje.

We lopen op de oude schapenroutes van zuid naar noord en de herders zochten beschutting in de kleine ronde stenen hutjes. Enige kilometers voor Campanario liggen links van de weg diverse grote granieten brokstukken in het veld, die gebruikt worden voor bouwmateriaal. Met nog een flinke lus om de rijke bebouwing heen bereiken we Campanario. De stad is groter dan we denken. We lopen door lange smalle straatjes en als we voor een pleintje staan zien we opeens in onze rechterooghoek een stoplicht! Geen idee wat zijn functie is.

Het is echt stil in de dorpen waar we verblijven. Bijna niemand op straat te zien. Het maakt niet uit welk tijdstip het is. Ook de bars zijn sporadisch. Dit hebben we wel anders meegemaakt. We zoeken een supermecado en doen alvast onze inkopen voor morgen onderweg. We overnachten vandaag in een gerestaureerd station,wat één kilometer van de route afligt en een heel stuk buiten het dorp. We begeven ons richting het stationgebouwtje van Campanario wat nu als Albergue wordt gebruikt. Het ligt prachtig in het kale landschap. We halen de sleutel op bij het stationsrestaurant, die mooi is ingericht na, wij denken, een rigoureuze verbouwing met hulp van EU. geld.

Als we vragen hoe laat we kunnen eten kan dit meteen of vanavond na 20.30. De laatste optie vinden we veel te laat, dus meteen aan het menu del dia. Onze rugzakken op de kamer gezet en eerst eten.  We zijn de enigen in het restaurant. Het eten is prima. Een grote salade en gebakken calamares gaan er wel in na 23km. wandelen. De rest van de middag zitten we alleen op het terras en ook in de albergue. We gaan van de zon genieten. Het is nu prima uit te houden. Het zal 23 graden zijn met een windje erbij. Dat is zomer op de Camino. Morgen opnieuw een lange wandeldag. Het venijn zit in de staart nog twee tot drie etappes te gaan en wij zijn in Mérida. Ons eindpunt van de Mozarabe.

Dag 17 Monterrubio de Serena naar Castuera. 20 km.

Vrijdag 21 april.

Alles dicht, geen bar open.

Na het opstaan, snel naar beneden. De hoteleigenaar heeft ons een ontbijt beloofd.
Wat een ontbijt krijgen we voorgeschoteld. Een keurig gedekte tafel, lekker geurende broodjes, een eitje, verse jus'de orange,een uitgeslapen ober en nog een lunchpakket mee voor onderweg. Wat een heerlijkheid. We had a dream.

Helemaal niets van dat alles als we om 7.45 uur beneden in de bar van het restaurant staan. Een klein cakeje, wat jus d'orange op een tafeltje en dat is het. Wat een tegenvaller en wat nu? De restauranthouder was gisteren al niet erg vriendelijk. Blijkbaar houdt hij niet van die snelle pelgrims die maar één nachtje blijven. Hier snel wegwezen. Tussen de stoelen en tafels, die van buiten komen, wringen we ons naar buiten op zoek naar een bar. Niets alles dicht, alleen de supermercado is open. We blijven nog een beetje talmen tot acht uur en als la señorita zegt dat de bar laat open gaat, kopen we bij haar twee bananen en gaan op pad. Het is koud en het waait, wat een verschil met de afgelopen twee weken.

Het vest wordt dichtgeknoopt en jammer genoeg zitten de wanten en de pijpen van de afritsbroek diep in onze rugzak. Enfin, stevig de pas erin houden dan worden we wel warm. Fred is nog in geen velden of wegen te zien. Hij slaapt uit. Het dorp uit lopen we meteen over een zeer lange landweg die we 14 km blijven volgen, voordat we op een grintpad terecht komen. De omgeving is glooiend en tussen de steeneiken liggen grote keien.

Nog een paar schapenboerderij in de omgeving en dat is het wel. In de luwte pauzeren we halverwege de route nog even om onze voorraad bananen en brood op te eten. Fred passeert ons en met zijn rappe tempo zijn we hem snel uit het oog verloren. Eenmaal op het grintpad klimmen we langzaam naar de heuvelrug waar het dorpje tegenaan ligt. Ze verbouwen hier amandelen, wat druiven en natuurlijk olijven. Al vroeg arriveren we in het dorp. We zien een bordje van een Albergue, maar hebben daar niets over gelezen. We gaan toch maar voor een overnachting in het enige hostal van het dorp Castuera.  Op het plein halen we bij het gemeentehuis een stempel en we klimmen het dorp uit naar het Hostal Naranjos.  Tot onze stomme verbazing is deze volgeboekt. Wat nu? Weer terug naar het dorp en we melden ons bij de politie. Albergue? Si, bueno, bueno. Wij kijken elkaar verbaasd aan, maar zeggen dat we het prima vinden, want een andere keus hebben we vandaag niet. 18 km doorlopen is TE veel voor de voetjes. We moeten samen € 16 betalen en zijn een beetje verrast. Dit is ons nog niet overkomen. Een donativo was voldoende. Met de sleutels en een routekaart in de hand begeven ons naar een Albergue, hoger in het dorp gelegen.

 Tot onze stomme verbazing een prachtige nieuwe herberg. Twee grote kamers met twee stapelbedden en schoon opgemaakt. Een nette douche een ruime keuken en een binnenplaats. Helaas de WiFi ontbreekt. We blijven hier met z''n tweeën, Fred zijn we kwijt. In de namiddag lopen we weer terug naar het Hostal, waar zich ook het restaurant bevindt. Een lekkere warme maaltijd wordt ons voorgeschoteld. We internetten nog even en lopen terug naar ons privé stekkie, nadat George de volgende overnachtingsplek heeft veilig gesteld in Campanario.

Dag 16 Hinojosa del Duque naar Monterrubio de Serena. 33 km

Donderdag 20 april.


De hitte verdwenen?

Als we om 7.30 het dorp verlaten is het behoorlijk fris en er waait een matig windje. Dat zijn we niet meer gewend. Echter het zal ons vandaag prima uitkomen als het niet zo warm wordt zoals de afgelopen dagen. De rugzak voelt zwaar van het extra water, nu ruim anderhalve liter water en wat extra eten. Een lange zandweg strekt zich al snel voor ons uit.

Met z'n drieën  op pad. Fred onze Brabander vergezelt ons al een aantal dagen. Overdag gaat ieder zijn eigen gang in zijn eigen tempo en 's avonds genieten we van elkaars gezelschap met de sterke verhalen over de caminotochten. Heerlijk om zo vroeg in de ochtend te genieten van de fluitende vogels en de rust om ons heen. De zandweg kronkelt zich voor ons uit door het glooiende mooie landschap. Af en toe een kleine schapenboerderij, waar de honden ons blaffend en grommend op afstand dwingen.

Het zandpad loopt dwars over de grote landerijen van de boeren. Met regelmaat moeten we hekken open en dicht doen om ervoor te zorgen dat het vee niet buiten de landerij gaat. Ondertussen is de wind flink op komen zetten en op de fiets zouden we snel de heuvels over zijn. Met het windje in de rug en de zon die niet echt wil doorkomen is het een prachtige wandeldag voor ons. We hebben toch een beetje angst gehad voor de hitte, want met meer dan 30 km  in het vooruitzicht wordt het vast afzien en wie weet nu minder.

Na twee uur wandelen even uitrusten in het gemaaide graanveld, schoenen uit, wat drinken en eten en ondertussen passeert Fred ons alweer. Hij is een stevige loper en is al snel uit ons zicht verdwenen. Wij gaan na de verdiende pauze ook weer voort. Het landschap blijft weids en glooiend. Af en toe zakken we af tot aan een riviertje, die nu bijna droog zijn. Via grove keien stappen we gemakkelijk naar de overkant. Na een oversteek is het vaak even flink klimmen. Tot onze verrassing steken we nog een spoorlijn over met een vervallen stationgebouwtje in de Middle of nowhere.

Ondanks de lange route maakt het landschap heel veel goed en gaan de kilometers ons gemakkelijk af. Als we tot slot tegen de carretera aanlopen, nemen we onze laatste pauze. Fred zit verscholen achter een muur en wij schuiven bij hem aan. Het zit wel erg lekker in het taaie gras met stekels, echter we zullen toch overeind moeten komen om de laatste 8 km te overbruggen naar onze eindbestemming.  Hierna gaat de blik op oneindig, het verstand op nul en hoppa flink de pas erin. We moeten ruim 8 km over de weg die zich glooiend voor ons uitstrekt. We wandelen vandaag het departement de Extremadura in en verlaten Andalusia. Het laatste stuk over de weg valt zwaar. Het lijkt altijd wel alsof er geen dorp in zicht komt en de voeten er genoeg van krijgen. We duwen ons voort en eindelijk zien we het dorp tegen de heuvel liggen. Rond twee uur komen we aan in het langgerekte witte dorp wat bekend is om zijn olijfolie.

Het dorp Monterrubio heeft een langgerekte straat richting de kerk. Bijna stil en verlaten, de school gaat uit en dat brengt reuring. Een afschuwelijk klein hondje weet ons nog een sprong omhoog te krijgen als hij zich onverwachts vanaf zijn balkon laat horen. Wat een lawaaibeest, je zal het als 'buur' hebben.

Enfin eenmaal bij de kerk zien we op het plein een hotel, Coto de la Serena. Nog een kamer vrij en voor € 45.00. Prima. We storten ons eerst op de bedden, hup de schoenen uit en de voeten worden al blij. De stoffige plunje volgt en na een douche voelt het lijf alweer fris. Nog even een plek voor het wasje. Helemaal boven via een klein steil ijzerentrapje vind ik een dak met waslijnen. Prachtig, daar word ik blij van. Hier wappert de was wel droog. Als ik naar beneden loop, wie staat er onder aan het trappetje Fred, ook hij heeft hier zijn onderkomen gevonden. We spreken af dat we samen gaan eten rond half vier. Eerst onze siësta. Tja, dat hebben we niet goed gedaan. Komen we in het restaurant  om half vier is de baas niet blij met ons. Geen eten, zoek het maar uit. Hm.. het dorp in. Ook het volgende restaurant geeft ons geen eten TE laat. Toen nog een keer het hele dorp doorgelopen. Alle luiken inmiddels toe en geen enkele bar open. De magen knorren behoorlijk en lang kunnen we niet meer zonder. Helemaal in het begin van het dorp bij de benzinepomp hebben we geluk. Een kleine bar. De baas maakt twee grote tortillas voor ons en het smaakt ons super na de lange etappe van vandaag. Wat hebben we geluk gehad met de temperatuur.  Geen 28 graden maar 22 graden. Morgen zien we verder. De wekker kan iets later worden gezet.

Dag 15 Alcaracejos naar Hinojosa del Duque 22 km.

Woensdag 19 april.

De bomengalerij.

Vanuit het dorp lopen we over de brede zandpaden door het dal van de Pedroches. Overal om ons heen steeneiken in allerlei dikten en vormen.Zij kunnen zeer goed gedijen in dit hete droge landschap. Tussen de steeneiken veel graanverbouw. De steeneiken zijn bijzonder, ze houden het water vast en op deze manier kunnen ze heel lang overleven. Ze lijken wat op onze knotwilgen alleen grote en ruwer. De mooie vormen van de steeneiken blijven boeien en zijn fotogeniek te noemen. Tussen de steeneiken staan verspreid rommelige boerderijen. Het ziet er niet al te schoon uit. De koeien schuilen half onder overkappingen en er is geen groen gras te bekennen.

Alleen taai gras, stroachtig om te zien en dat is het voer voor de koeien en ik denk ook voor de geiten en de schapen. Het weide glooiende landschap bevat op grote afstand van elkaar diverse van deze boerderijen. Niets geen mooie haciendas. Tussen de steeneiken veel graanteelt vermengd met rode klaprozen. Zo ziet ons glooiende zandpad er de hele route uit. We hebben nog twee keer geweldige mazzel. In twee dorpjes kunnen we tussendoor koffie drinken en tevens ons ontbijt nemen. Vanmorgen was de bar nog potdicht van het Hostal.

Gelukkig hadden we gisterenavond afgerekend. Onderweg rusten we onder de steeneiken nog even uit.

Heerlijk in de schaduw, want het is al flink heet. Gelukkig waait er een windje over de vlakte. Vandaag lopen we naar het dorp Hinojosa waar een mooie oude kleine kathedraal staat.

Als we door de lange straat van het dorp aankomen op het plein, schittert de de kathedraal ons tegemoet. Eerst de sleutel van de Albergue bij de polie ie ophalen. We hebben gelezen dat er hier in het dorp een mooie schone herberg is. Gelukkig de politie is op zijn post en nadat we paspoorten en ons credencial hebben laten zien krijgen we de sleutel van de herberg.  Deze is om de hoek van het gezellig ogende plein. Echter señorita  is bij de herberg nog druk aan het schoonmaken.

Geen probleem wij duiken het terras op. Een cola smaakt ons prima, met chorizo erbij. Dat gaat er bij ons niet in.  Later in de middag zal dat beter smaken. Alleen maar dorst na de warme etappe. De benen gaan even omhoog. Lekker uitzakken op het terras. Jammer dat er nog een douche moet worden genomen. Enfin, weer een mooie etappe afgelegd.  Eenmaal in de herberg is het er fris en super schoon. En heel uitzonderlijk er is WiFi!! Lekker douchen en op naar het terras. Eerst mijn kameraad wakker maken, want hij houdt zijn siësta als ik dit schrijf. Morgen een erge lange etappe 33 km en niets onderweg. We gaan het zien. De wekker staat op 06.30.