Vrijdag 21 april.
Alles dicht, geen bar open.
Na het opstaan, snel naar beneden. De hoteleigenaar heeft ons een ontbijt beloofd.
Wat een ontbijt krijgen we voorgeschoteld. Een keurig gedekte tafel, lekker geurende broodjes, een eitje, verse jus'de orange,een uitgeslapen ober en nog een lunchpakket mee voor onderweg. Wat een heerlijkheid.
We had a dream.
Helemaal niets van dat alles als we om 7.45 uur beneden in de bar van het restaurant staan. Een klein cakeje, wat jus d'orange op een tafeltje en dat is het. Wat een tegenvaller en wat nu? De restauranthouder was gisteren al niet erg vriendelijk. Blijkbaar houdt hij niet van die snelle pelgrims die maar één nachtje blijven. Hier snel wegwezen. Tussen de stoelen en tafels, die van buiten komen, wringen we ons naar buiten op zoek naar een bar. Niets alles dicht, alleen de supermercado is open. We blijven nog een beetje talmen tot acht uur en als la señorita zegt dat de bar laat open gaat, kopen we bij haar twee bananen en gaan op pad. Het is koud en het waait, wat een verschil met de afgelopen twee weken.
Het vest wordt dichtgeknoopt en jammer genoeg zitten de wanten en de pijpen van de afritsbroek diep in onze rugzak. Enfin, stevig de pas erin houden dan worden we wel warm. Fred is nog in geen velden of wegen te zien. Hij slaapt uit. Het dorp uit lopen we meteen over een zeer lange landweg die we 14 km blijven volgen, voordat we op een grintpad terecht komen. De omgeving is glooiend en tussen de steeneiken liggen grote keien.
Nog een paar schapenboerderij in de omgeving en dat is het wel. In de luwte pauzeren we halverwege de route nog even om onze voorraad bananen en brood op te eten. Fred passeert ons en met zijn rappe tempo zijn we hem snel uit het oog verloren. Eenmaal op het grintpad klimmen we langzaam naar de heuvelrug waar het dorpje tegenaan ligt. Ze verbouwen hier amandelen, wat druiven en natuurlijk olijven. Al vroeg arriveren we in het dorp. We zien een bordje van een Albergue, maar hebben daar niets over gelezen. We gaan toch maar voor een overnachting in het enige hostal van het dorp Castuera. Op het plein halen we bij het gemeentehuis een stempel en we klimmen het dorp uit naar het Hostal Naranjos. Tot onze stomme verbazing is deze volgeboekt. Wat nu? Weer terug naar het dorp en we melden ons bij de politie. Albergue? Si, bueno, bueno. Wij kijken elkaar verbaasd aan, maar zeggen dat we het prima vinden, want een andere keus hebben we vandaag niet. 18 km doorlopen is TE veel voor de voetjes. We moeten samen € 16 betalen en zijn een beetje verrast. Dit is ons nog niet overkomen. Een donativo was voldoende. Met de sleutels en een routekaart in de hand begeven ons naar een Albergue, hoger in het dorp gelegen.
Tot onze stomme verbazing een prachtige nieuwe herberg. Twee grote kamers met twee stapelbedden en schoon opgemaakt. Een nette douche een ruime keuken en een binnenplaats. Helaas de WiFi ontbreekt. We blijven hier met z''n tweeën, Fred zijn we kwijt. In de namiddag lopen we weer terug naar het Hostal, waar zich ook het restaurant bevindt. Een lekkere warme maaltijd wordt ons voorgeschoteld. We internetten nog even en lopen terug naar ons privé stekkie, nadat George de volgende overnachtingsplek heeft veilig gesteld in Campanario.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten