Maandag 24 april.
Genoeg vitamines langs de route.
Hostal Río is nog in diepe rust als we beneden langs de keuken het pand verlaten. Het is 7.15 uur en het ziet er niet naar uit dat er een ontbijt voor ons wordt klaargemaakt. We hebben ieder, op voorhand, een broodje met banaan gegeten en weggespoeld met water. Lekker op de vroege ochtend. We verlaten Medellín over de lange oude brug met de Rio Guadiana eronder door stromend. Dat was vorig jaar wel anders. Toen alleen maar regen en het waterpeil enorm hoog. Niet te geloven dat we nu al bijna drie weken prachtig weer hebben en de grond er gortdroog uitziet.
De wegen zijn stoffig en alle beekjes die we inmiddels zijn overgestoken waren zeer gemakkelijk te doen.
Het werkverkeer komt flink opgang. De auto's suizen om ons heen en we zijn blij als we na enige kilometers op een brede zandweg kunnen gaan lopen. De omgeving wordt gedomineerd door eindeloze velden waar tomatenplantjes zijn of worden ingezaaid. Bij de velden loopt nog een oud water irrigatiesysteem door stenen bakken. Een grote tomatenverwerkingsfabriek domineert het landschap.
Op diverse elekticiteitpalen zitten de vele ooievaarsnesten. Als we na bijna anderhalf uur lopen in het dorpje Santa Amalia aankomen is er al reuring op straat. Dat biedt perspectief. We vinden een bar en een supermarkt. De eetvoorraad wordt aangevuld. Het tweede ontbijt smaakt veel beter en met voldoende koffie redden wij het verder vandaag. Er zal de volgende 20 km. niets meer zijn. De zon schijnt al uitbundig als we ons pad vervolgen. De route is vlak en al snel lopen we een aantal kilometers op een drukke autoweg. Dat is echt waardeloos. Nu ook veel vrachtverkeer. Bijna raak ik mijn pet nog kwijt door de zuigkracht van deze auto's. Nog maar eens flink op mijn hoofd klem gezet. Het landschap is zeer vitaminerijk. Als het midzomer was geweest hadden we hier heel veel extra vitamines opgedaan.
Perziken, appels, peren, tomaten, vijgen,olijven, aardappelen en heel veel tomaten. Nu hebben de boeren het er maar druk mee om de begroeide velden nat te houden. Zeer smalle lange plastic waterbuisjes zie je over alle velden tussen de gewassen liggen. De hele grote sproeiinstallatie zijn hier inmiddels verdwenen. Tot onze verrassing lopen we nog langs een piepklein dorpje en zowaar zien we stoelen schitteren en jawel een bar. Zitten, schoenen uit en een glas koude cola. Hmm.. alsof er een gouden engeltje op je tong piest. De oude mannen van het dorpje hebben hun vaste stek hier al gevonden. Een potje kaarten en weinig verteren. Dat kan hier.
Nog maar 10 km te gaan, dat moet hierna lukken. We blijven parallel aan de autovia A5 lopen, afwissellend op een zandpad of asfalt. De weg wordt ineens sterk glooiend als we over de brug naar de andere kant van de weg lopen. De landerijen hebben plaatsgemaakt voor heuvels met de steeneiken. De hele route is er geen schaduw van bomen. Vandaag is het wel warm, maar goed vol te houden, 23 graden en windstil. De zonnepetten en onze korte broeken zijn dit jaar onze favoriete outfit. De laatste 5 km. vallen een beetje zwaar en gelukkig vinden we onder een steeneik nog wat verkoeling. Na iedere heuvel denken we het dorpje te zien. Maar nee, het blijft turen over de heuvels en opeens is het daar. Heerlijk, nu door het dorpje San Pedro de Merida en op zoek naar een Hostal aan de carretera. De albergue is hier erg vies, volgens eerdere berichten. Aan de carretera twee Hostals, wat een luxe en we hebben meteen plek in één ervan. Voor € 40 krijgen we een prima kamer. Het is twee uur. De tocht is goed gegaan. Tijd om de voetjes en de maag te verwennen. Bij het Hostal Juan Porro is tevens een restaurant. Als we deze later bezoeken is het er gezellig druk. Het menu del dia voor €9.00 is een aanrader. Een bord vol pasta en veel vis toe. We zagen er zeker uitgehongerd uit.
Ze moeten ons bijna wegdragen. De maag is een paar dagen niet meer zo verwend. Tijd voor de siësta en morgen mogen we uitslapen. De laatste route naar Merida is slechts 16 km en dan is de camino Mozarabe volbracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten