Zondag 23 april.
Dwalen door de velden.
Het is nog donker als we om 7.00 uur buiten de poort staan zonder ontbijt.
Gelukkig hebben we nog genoeg fruit bewaard, dus daar kunnen we wel een aantal uurtjes op vooruit. We waren alleen in de albergue van het stationgebouwtje. Niemand die verantwoordelijk is voor 'zijn gasten' blijft in het gebouw slapen. Nee ze zijn 'pet makkelijk' . Je krijgt instructies waar welke sleutel waar voor dient en voila zoek het verder uit. De voordeur gaat achter je dicht, het hek gaat op slot en je wordt vriendelijk verzocht als je vertrekt eerst de poort te openen en daarna de sleutel in het brievenbusje bij de deur te deponeren. Alleen in een afgelegen gebied, we denken er verder maar niet over na. We hebben in ieder geval wat uurtjes geslapen en zijn nu vroeg op pad. Er moeten vandaag veel kilometers worden gemaakt. Het is windstil en al aangenaam warm, dat betekent niet veel goeds voor ons als wandelaars. Als de zon door de wolken probeert te komen hebben wij ons vest al uit gedaan.
We wandelen over een breed grintpad richting Magacela, wat hoog op een heuveltop ligt. Niet te geloven hoe mensen het überhaupt in hun bol hebben gekregen om daar op de steile heuvel te gaan wonen. In het dorpje is niets recht. Aan de voet van de heuvel nog een deel van een vervallen dorpje. We hebben de keuze om door het dorp steil de heuvel op te gaan of met een boog om het dorp heen. Ha, ha, natuurlijk gaan we met een boog om het dorp heen. In het dorpje is geen bar dus geen koffie dus niets te zoeken daar en voor de flauwe kul door het slapende dorpje te klimmen daar houden wij niet van. We kuieren door en het is stil op de grintweg. In de omgeving zien we nog restanten van de mijnbouw wat nu geheel is verdwenen. Tussen de restanten lopen nu de schapen en zelfs een koppel paarden om van het taaie gras te vreten.
Het glooiende landschap ziet bruin en geel. We moeten 18 km lopen alvorens we in het dorp La Haba op een bar stuiten. Heerlijk, we bestellen een grote tostada con queso en koffie. De schoenen uit en lekker bijkomen van de afgelopen kilometers. Na een half uur weer op pad. We zijn net op de helft. Gelukkig hebben we nog een grote stad in het vooruitzicht, Don Benito. Als je een lange afstand loopt is het TOP als je af en toe door een plaatsje komt waar je iets kunt drinken en eten bij een bar. In Don Benito zijn voldoende bars open. In de schaduw nemen we cola en zakken onderuit. We beginnen op te schieten. Het is inmiddels
13.00 uur en al flink warm. Was het vanmorgen vroeg nog even bewolkt, de zon schijnt de hele dag al flink. We hebben de pet op en ons drinkwater gaat snel. Gelukkig zijn ze in de bar altijd erg gemakkelijk, onze fles voor drinkwater, wordt zo koud gevuld. Geen enkel probleem en gratis. Voor dat laaste zijn we altijd te vinden. Enfin, de rugzakken weer op en we beginnen aan de laatste 10 km. Als we de stad uit zijn lopen we langs een drukke carretera en dat is niet fijn.
De vouw uit de broek zullen we maar zeggen, zo vlak gaat het verkeer langs je. Het laatste stuk, met uitzicht op het kasteel van Medellín kunnen we gelukkig op een zandpad lopen. Aangekomen in het dorp gaan we op zoek naar Hostal Río, dit heeft George onderweg nog geboekt. Het Hostal ligt mooi op een hoek bij de oude brug, maar ziet er erg gesloten uit. Niemand te zien, het Hostal is hermetisch gesloten. Grote hekken voor de toegangsdeuren. Dat voelt niet goed en we zijn hard aan een stoel, kamer en douche toe. Na twee keer een telefoontje plegen komt er toch iemand naar ons toe. El señor zegt dat hij geen klanten verwacht en is verbaasd ons te zien. Gelukkig is booking.com. onze redding, anders was het dicht geweest. Het is vakantie!! Alweer???? Pasen is net voorbij. Hij geeft ons de sleutel voor de kamer, legt uit hoe we in de kamer en weer buiten kunnen komen, neemt zijn centjes in ontvangst en voila ook weer verdwenen. Nou ja, bijna. Als we vragen hoe laat het ontbijt is, zegt hij 8.00 uur. Dat is te laat. Op de vraag of het een half uurtje eerder kan worden we later nog geïnformeerd. Ha,ha, dat kennen we. Het wordt weer een mager ontbijt morgen. Als we vragen of er nog een restaurant open is, dan is zijn antwoord.' Het is vakantie alleen een bar in het dorp is open'. Oké, een uur later naar de bar. Wat een herrie daar, slecht voor de pensionadas die zoveel rust gewend zijn. Gelukkig ze kunnen ons verwennen met twee grote pizza's. Prima, buik gevuld tijd, voor een late siësta.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten