29 april Op weg naar Salamanca

Zaterdag 29 april.

Dag appartementje in Caceres en Hallo Fred!

Na twee nachtjes zit ons verblijf in Caceres er weer op. Heerlijk genoten van de prachtige oude stad en gisterenavond toen alles mooi was verlicht toch nog een keer door het oude gedeelte gedwaald. Jammer dat het te koud was om op de Plaza Mayor nog een afzakkertje te nemen, dus dit maar in ons appartementje gedaan. Deze ligt zeer dicht bij het centrum in een smal straatje, waar het autoverkeer zich net doorheen kan wurmen.

Tegenover ons appartement zijn oude huizen waar jongeren vertoeven, nou zij hebben ons wel vermaakt. Tegen de avond kwamen zij op stoom. Dat is niet zo erg als je van hun muziek houdt, maar helaas die rampestamp muziek trekken we niet. Het ritme is TE hoog, TE eentonig, het geluid veel TE hard en de tekst niet TE volgen. En ze gaan TE lang door. Alle ramen blijven open, stel je toch voor als we van hun gezelligheid wat zouden missen. Na toch nog een rustig nachtje is de nieuwe dag alweer aangebroken. We vertrekken vandaag om 11.00 uur met de bus naar Salamanca, dit ligt ter hoogte van Madrid, een stuk noordelijker en in het departement Léon. Rustig aan wandelen we naar het busstation en nemen onderweg nog een kopje koffie. Ik noem het zo vaak op, dat ik ervan overtuigt raak dat ik hieraan verslaafd ben, vooral 's morgens. Maakt niet uit, ieder zijn gekte. Als we op het station arriveren zien we een bekend persoon zitten. Allebei denken we'dat kan echt niet maar na enige aarzeling roept George "Fred.." en jawel zijn koppie gaat omhoog en zijn sudokapuzzel wordt even vergeten. Ook hij is heel verbaasd om ons te zien. Hoe kom jij hier zo verzeild raken vragen wij? Tja, geblesseerd geraakt aan zijn lies en nu veel pijn.  Op advies gestopt met wandelen en met behulp van pijnstillers en nu een paar dagen rust maar hopen dat hij straks nog verder kan. Dat is flink balen. Naar huis is dat een optie? Nee hoor, eind mei komt zijn vriendin deze kant op en echt opgeven is nog geen optie. Al heeft Fred nu wel helemaal genoeg van de herbergen op de route van de la Plata. Wat een herrie in de kleine hutten.

Spanjaarden die met veel kabaal binnenkomen, 's nachts een geweldig orkest in vier maten ten gehore brengen, maar toch in alle stilte de hut verlaten. Een Nederlander,die al veel caminos heeft gelopen, weet volgens Fred nog niet hoe het hoort. Als die opstaat wordt met veel lawaai de rugzak ingepakt en met zijn petzlerlamp op zijn voorhoofd laat hij  aan de medepelgrims weten dat hij zonder zijn lampje zijn rugzak niet geruisloos kan inpakken.
Op Fred zijn vraag of dit niet anders kan, antwoord de man "iedereen is toch wakker" Tja, het leven van een herberg pelgrim gaat niet over rozen. 'No pain no glory'  Daarnaast baalt hij er natuurlijk van, dat hij zo heerlijk onderweg was, leuke mensen ontmoet met wie hij trachtte mee te wandelen, maar helaas de karavaan wacht op niemand. Wat is het allemaal herkenbaar, vooral de onrust in de herbergen. Enerzijds ontmoet je er diverse mensen, je hebt garantie voor een onrustige nacht, je bed is altijd al beslapen geweest, je matras is al voorgevormd, je kussen al geplet en het nachtelijk toiletbezoek brengt mooie verlichting met zich mee. Anderzijds ontmoet je alleen onderweg medepelgrims,  slaap je op duurdere plaatsen, heb je schone lakens, heb je soms luidruchtige buren, klappen ze de deuren te hard dicht en heb je veel privé. Toch mooi dat je tijdens deze mooie wandelingen altijd keus hebt en zo niet 'neem het leven zoals het op je pad komt' .
Inmiddels zijn we na een bustocht van drie uur gearriveerd in Salamanca. We wandelen naar hotel Gabriel,  reeds gereserveerd, en niet ver van het centrum. Helaas kunnen we hier maar één nachtje blijven.  Morgen verkassen we weer. Na het inchecken richting het centrum gelopen. In een restaurant een matige menu del dia gegeten. Dat haalde het niet bij gisteren. Toen een uitgebreid menu del Dia gehad op het plein in Caceres. Het kan niet alle dagen feest zijn. In het centrum op het grote Plaza Mayor in de zon met een frisse wind om ons heen genoten van de gezellige drukte.

Spanjaarden keurig gekleed alsof ze op weg zijn naar een bruiloft, muziek, veel mensen op het plein last but not least ook hier hebben ze de vrijgezellenfeesten uitgevonden. Diverse gek uitgedoste vriendinnen en vriendengroepen nemen hun vriend (in) mee om zijn /haar laatste 'vrije' dag intens te laten beleven.  Vanaf het terras hebben zij genoeg bekijks.