Donderdag 20 april.
De hitte verdwenen?
Als we om 7.30 het dorp verlaten is het behoorlijk fris en er waait een matig windje. Dat zijn we niet meer gewend. Echter het zal ons vandaag prima uitkomen als het niet zo warm wordt zoals de afgelopen dagen. De rugzak voelt zwaar van het extra water, nu ruim anderhalve liter water en wat extra eten. Een lange zandweg strekt zich al snel voor ons uit.
Met z'n drieën op pad. Fred onze Brabander vergezelt ons al een aantal dagen. Overdag gaat ieder zijn eigen gang in zijn eigen tempo en 's avonds genieten we van elkaars gezelschap met de sterke verhalen over de caminotochten. Heerlijk om zo vroeg in de ochtend te genieten van de fluitende vogels en de rust om ons heen. De zandweg kronkelt zich voor ons uit door het glooiende mooie landschap. Af en toe een kleine schapenboerderij, waar de honden ons blaffend en grommend op afstand dwingen.
Het zandpad loopt dwars over de grote landerijen van de boeren. Met regelmaat moeten we hekken open en dicht doen om ervoor te zorgen dat het vee niet buiten de landerij gaat. Ondertussen is de wind flink op komen zetten en op de fiets zouden we snel de heuvels over zijn. Met het windje in de rug en de zon die niet echt wil doorkomen is het een prachtige wandeldag voor ons. We hebben toch een beetje angst gehad voor de hitte, want met meer dan 30 km in het vooruitzicht wordt het vast afzien en wie weet nu minder.
Na twee uur wandelen even uitrusten in het gemaaide graanveld, schoenen uit, wat drinken en eten en ondertussen passeert Fred ons alweer. Hij is een stevige loper en is al snel uit ons zicht verdwenen. Wij gaan na de verdiende pauze ook weer voort. Het landschap blijft weids en glooiend. Af en toe zakken we af tot aan een riviertje, die nu bijna droog zijn. Via grove keien stappen we gemakkelijk naar de overkant. Na een oversteek is het vaak even flink klimmen. Tot onze verrassing steken we nog een spoorlijn over met een vervallen stationgebouwtje in de Middle of nowhere.
Ondanks de lange route maakt het landschap heel veel goed en gaan de kilometers ons gemakkelijk af. Als we tot slot tegen de carretera aanlopen, nemen we onze laatste pauze. Fred zit verscholen achter een muur en wij schuiven bij hem aan. Het zit wel erg lekker in het taaie gras met stekels, echter we zullen toch overeind moeten komen om de laatste 8 km te overbruggen naar onze eindbestemming. Hierna gaat de blik op oneindig, het verstand op nul en hoppa flink de pas erin. We moeten ruim 8 km over de weg die zich glooiend voor ons uitstrekt. We wandelen vandaag het departement de Extremadura in en verlaten Andalusia. Het laatste stuk over de weg valt zwaar. Het lijkt altijd wel alsof er geen dorp in zicht komt en de voeten er genoeg van krijgen. We duwen ons voort en eindelijk zien we het dorp tegen de heuvel liggen. Rond twee uur komen we aan in het langgerekte witte dorp wat bekend is om zijn olijfolie.
Het dorp Monterrubio heeft een langgerekte straat richting de kerk. Bijna stil en verlaten, de school gaat uit en dat brengt reuring. Een afschuwelijk klein hondje weet ons nog een sprong omhoog te krijgen als hij zich onverwachts vanaf zijn balkon laat horen. Wat een lawaaibeest, je zal het als 'buur' hebben.
Enfin eenmaal bij de kerk zien we op het plein een hotel, Coto de la Serena. Nog een kamer vrij en voor € 45.00. Prima. We storten ons eerst op de bedden, hup de schoenen uit en de voeten worden al blij. De stoffige plunje volgt en na een douche voelt het lijf alweer fris. Nog even een plek voor het wasje. Helemaal boven via een klein steil ijzerentrapje vind ik een dak met waslijnen. Prachtig, daar word ik blij van. Hier wappert de was wel droog. Als ik naar beneden loop, wie staat er onder aan het trappetje Fred, ook hij heeft hier zijn onderkomen gevonden. We spreken af dat we samen gaan eten rond half vier. Eerst onze siësta. Tja, dat hebben we niet goed gedaan. Komen we in het restaurant om half vier is de baas niet blij met ons. Geen eten, zoek het maar uit. Hm.. het dorp in. Ook het volgende restaurant geeft ons geen eten TE laat. Toen nog een keer het hele dorp doorgelopen. Alle luiken inmiddels toe en geen enkele bar open. De magen knorren behoorlijk en lang kunnen we niet meer zonder. Helemaal in het begin van het dorp bij de benzinepomp hebben we geluk. Een kleine bar. De baas maakt twee grote tortillas voor ons en het smaakt ons super na de lange etappe van vandaag. Wat hebben we geluk gehad met de temperatuur. Geen 28 graden maar 22 graden. Morgen zien we verder. De wekker kan iets later worden gezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten