Zaterdag 22 april.
'Alleen op de wereld'
De herberg helemaal voor ons alleen gehad. Geen medepelgrim meer in het zicht. De karavaan is doorgegaan en wij zijn halverwege gestopt. Wat een prima plek hebben we gehad. Een hotel is er niets bij. Op zeer goede matrassen en fris opgemaakte bedden in een enorme grote kamer hebben we een prima nachtje doorgbracht. Lekker uitgeslapen en om 8.45 lopen we door de stille straten het dorp uit.
Een brede grintweg strekt zich tussen de graanvelden met steeneiken voor ons uit. Het glooiende landschap strekt zich eindeloos uit. Niets te zien aan bebouwing in de weide omgeving. Alleen een kudde schapen achter de afrastering. Alleen op de wereld, waar eindigt deze route vandaag. Gezelschap hebben we al dagen van veel zwaluwen, kuifleeuwerikken, ooievaars en de hop. Ik vergeet de mieren. Deze hebben onze route al honderden keren onderbroken. In grote getalen steken ze de grintpaden heen en terug over. Soms toont de zandweg een lichte kuil van al hun arbeid. Als we even uitrusten langs de kant van de grintweg zijn de mieren meteen onze vrienden, er is genoeg voor ze te halen. De broodkruimels worden dankbaar opgepikt en om ons te bedanken klimmen ze aan alle kanten langs ons lichaam omhoog. Ze kriebelen op onze armen en benen en het enthousiasme van ze is niet te temmen. Al snel vinden we dit genoeg en pakken de rugzakken weer op om verder te gaan.
De omgeving verandert langzaam in een desolaat landschap. Het wordt steeds kaler, bruiner en geel van kleur. De bermen zijn al lang niet meer kleurrijk, maar staan vol met taai gras, bloeiende stekels
en af en toe een klaproos. In het veld zien we nog een rond gerestaureerd herdershutje.
We lopen op de oude schapenroutes van zuid naar noord en de herders zochten beschutting in de kleine ronde stenen hutjes. Enige kilometers voor Campanario liggen links van de weg diverse grote granieten brokstukken in het veld, die gebruikt worden voor bouwmateriaal. Met nog een flinke lus om de rijke bebouwing heen bereiken we Campanario. De stad is groter dan we denken. We lopen door lange smalle straatjes en als we voor een pleintje staan zien we opeens in onze rechterooghoek een stoplicht! Geen idee wat zijn functie is.
Het is echt stil in de dorpen waar we verblijven. Bijna niemand op straat te zien. Het maakt niet uit welk tijdstip het is. Ook de bars zijn sporadisch. Dit hebben we wel anders meegemaakt. We zoeken een supermecado en doen alvast onze inkopen voor morgen onderweg. We overnachten vandaag in een gerestaureerd station,wat één kilometer van de route afligt en een heel stuk buiten het dorp. We begeven ons richting het stationgebouwtje van Campanario wat nu als Albergue wordt gebruikt. Het ligt prachtig in het kale landschap. We halen de sleutel op bij het stationsrestaurant, die mooi is ingericht na, wij denken, een rigoureuze verbouwing met hulp van EU. geld.
Als we vragen hoe laat we kunnen eten kan dit meteen of vanavond na 20.30. De laatste optie vinden we veel te laat, dus meteen aan het menu del dia. Onze rugzakken op de kamer gezet en eerst eten. We zijn de enigen in het restaurant. Het eten is prima. Een grote salade en gebakken calamares gaan er wel in na 23km. wandelen. De rest van de middag zitten we alleen op het terras en ook in de albergue. We gaan van de zon genieten. Het is nu prima uit te houden. Het zal 23 graden zijn met een windje erbij. Dat is zomer op de Camino. Morgen opnieuw een lange wandeldag. Het venijn zit in de staart nog twee tot drie etappes te gaan en wij zijn in Mérida. Ons eindpunt van de Mozarabe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten