Zaterdag 8 april
Bijna een saaie wandeldag.
Als we Antequera vanmorgen verlaten lopen we al snel onze pelgrim Pierre tegen het lijf. Hij vertelt ons hoe we het stadje uit moeten lopen. Hij loopt hier voor derde keer. Dat is voor ons een beetje teveel van het goede. Één keer is genoeg. Buiten het dorp strekt al snel het glooiende landschap begroeid met olijfbomen zich voor ons uit. Voor het eerst wandelen we lang op asfalt en is de route vlak te noemen. In de verte steekt een hoog rotspunt uit,Montana del Indio.
Pierre loopt al snel ver voor ons uit en hem zullen we in het volgende dorp bij de koffie wel terugzien. Vandaag komen we halverwege de wandeling door een dorp en dat is toch altijd wel een heerlijke onderbreking van de wandeling. De eerste twaalf kilometer gaan bijna geheel over het asfalt met om ons heen alleen maar olijfbomen. Verder niemand om ons heen dan het geluid van keffende honden die achter de hekwerken van haciendas of verlaten schuren ons begroeten. Prima, laat ze daar maar lekker achterblijven. Olijven wat kun je daar nu over zeggen als je duizenden bomen om je heen ziet die in de herfst hun vruchten van zich af schudden. Nu in deze periode zijn de eigenaars de velden aan het 'schoonvegen'. Niets mag er onder de olijfbomen aan onkruid groeien of blijven staan. De bomen die uit drie stammen bestaan worden vanuit het midden gesnoeid. Van de zeer oude olijfomen zijn de stammen al met elkaar vergroeid. Ze lijken nu op knotwilgen.Na het snoeien worden de gekapte stronken op de velden verbrand. Nog geen dag later komt de boer met zijn tractor met daaraan een grote sproeiinstallatie. Hieruit komt een enorme wolk witte vloeistof wat zich als een 'gifwolk' over de bomen verspreid. Men zegt het is biologisch verantwoord!! Je zou er bijna de milieuactivisten op af sturen.
We proberen maar ver uit de buurt te blijven als er zo kwistig wordt gesproeid. Neen, ik wil alleen van de lekkere vrucht genieten. Als olijf of als olie. In Spanje kun je volop genieten van de olijf vrucht. Iedere dag staat er wel een portie olijven bij je wijntje en de gerechten zijn meestal rijkelijk in de olie gebakken of besprenkeld. Na al dit gemijmer komt een wit bergdorpje in zicht. Het is Cartaojal. In de stille hoofdstraat poetst een dame haar rolluiken en enige bewoners kalken hun muren opnieuw wit.
Alle huizen zijn echt spierwit. Hier een jaarlijkse voorjaarsklus. Midden in het dorpje een terras en Pierre trappelt al om zijn route te vervolgen. Wij nemen een kopje koffie en als we onze weg vervolgen lopen we heerlijk in ons shirtje. De wind is weggevallen en langzaam aan warmt het op. De route gaat na het dorp als een vals plat langzaam omhoog. We lopen over een grof grintpad tot een hoogte van 700 meter nog steeds tussen de olijfbomen. Beneden de heuvel komt het dorp in zicht. Over een grof keienpad is het opletten waar de voeten worden neergezet. Na 5,5 uur te hebben gelopen zijn we gearriveerd in Villanueva de Algaidas. Bijna aan het einde van het dorp vinden we de herberg. Als we bij de ernaast gelegen bar de sleutel vragen heeft Pierre deze en daar moeten het mee doen. De deur van de herberg is op slot en nadat we onze inspanningen van hard kloppen en roepen hebben opgegeven opent Pierre de deur. Hij gaat het dorp al verkennen.
De ruimte in deze herberg is enorm, wel meer dan 20 stapelbedden in één grote ruimten en meer dan voldoende ruimte om elkaar bijna niet meer te ontmoeten in dit grote gebouw.
Na de douche lokt het zonnige ons naar buiten. Pierre zit inmiddels op een terras en samen met hem brengen we menig uurtje buiten door. Helaas geen WiFi hier. Dit laatste is wel een probleem in de kleine dorpjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten