Maandag 10 april 2017
Een strak blauwe lucht en onze Peregrino Pierre
Als de wekker vanmorgen om 7.00 gaat is het nog donker. Eigenlijk willen we ons nog wel lekker omdraaien in de slaapzak, maar de zon is onze concurrent aan het worden. Tegen 12.00 is deze al behoorlijk heet en we verwachten weinig schaduw onderweg. Ook Pierre en nog een Italiaanse Peregrino zijn blij met mijn wekker. Al snel zijn we allen gereed om de herberg te verlaten. We stoppen een donativo in de brievenbus. Dit geef je als je gratis gebruik mag maken van een slaapplaats. Pierre heeft vandaag geen zin om te dweilen. De herberg is nog proper genoeg vindt hij. Hij heeft meer haast om naar de bar te gaan. Snel eten en snel op pad. Wij noemen het
't kleine mannetjes syndroom' In de bar op het plein worden we al begroet door Antonio, de eigenaar van de bar. Hij is vroeg op. Hij maakt een geroosterd broodje voor ons klaar, natuurlijk eerst voor Pierre,
en met de pot boter en de jampot voor ons neus redden we het verder wel. Als we op pad gaan krijgen we een aantal cakejes mee voor onderweg.
Over 5 km is er nog een dorpje en daarna helemaal niets meer. Pierre is inmiddels al op weg. Het kleine drukke peregrino manneke heeft immer haast. Zijn rugzak is volgepakt, TE vol met wat erin???, de sandalen hangen aan de zijkant te bengelen, zijn armen en zijn bolle strakke kuiten zijn ingesmeerd met zonnebrand en na een zwaai met zijn wandelstok is hij bijna op pad. Nu nog uit de startblokken komen op precies het goede moment als de apparatuur in actie wordt gezet. Zijn telefoon is zijn wandelmaatje. Deze bevat muziek en veel belangrijker een 'walking' app. waar hij alles vanaf kan lezen. Zijn aantal voetstappen, zijn verbruikte calorieen, wat zeker positief werkt op zijn ronde buikje. Verder meet het de dagelijkse afstand en het aantal uren dat hij onderweg is. Dan heb ik het maar heel relaxed. Niets van dat alles. Rust en stilte om me heen.
Elke dag is voor hem een race tegen de klok. Hij pauzeert nergens en zijn korte snelle beentjes brengen hem al ras naar de volgende bestemming. Hier wacht hij ons meestal op als er geen andere overnachting is dan een herberg. Hij heeft zich dan al van top tot teen gesopt, zijn wandelkleedje ingewisseld voor het andere wandelsetje. Korte broek en shirt en dat alles van de Decathlon. Zijn wasje hangt inmiddels op het wasrekje en als ik mazzel heb blijft er wat ruimte over om er straks wat wasgoed bij te hangen.
Hij heeft de beste plek inmiddels op de slaapzaal gescoord en vol trots laat hij ons altijd het gebouw zien, alsof het zijn eigendom is. We krijgen een complete
rondleiding door het gebouw en altijd uitleg over het gebruik van de douche. Toch erg handig als je voor het eerst ergens komt. Anders dwaal je maar door het gebouw, loop je meters te veel en last but not least heb je nog een stoeipartij met de douche omdat het water niet warm wil worden. Je zou haast denken dat we niet meer zonder Pierre kunnen. Wie heeft het een echte gids, dagelijks en helemaal gratis staat hij bijna 24 uur voor ons klaar.
Geloof het, maar ik heb geen zonnesteek opgelopen vandaag. De route ging heuvel op heuvel af alleen maar door de olijfvelden.
We hebben de provincie Malaga verlaten en zijn gearriveerd in de provincie Cordoba. De laatste kilometers waren afzien, alleen maar door een industriegebied om tot slot aan te komen in de stad Lucena. In pension Sara hebben we een zeer klein kamertje gescoord en betalen we deze week de hoogste prijs op de overnachtingsplekken. Semana Santa komt eraan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten