Het achterland van Malaga.
Meteen rechtsaf na het verlaten van het appartementje. Het is 8.00 en de straten zijn nog vochtig. We wandelen achter de nachtschoonmaakploeg de oude stad uit naar de Puerta Nueva waar de brug over de
Meteen rechtsaf na het verlaten van het appartementje. Het is 8.00 en de straten zijn nog vochtig. We wandelen achter de nachtschoonmaakploeg de oude stad uit naar de Puerta Nueva waar de brug over de
droogliggende bedding van de Río Guadalmedina wordt overgestoken. Het ligt er al jaren gortdroog, want in de rivierbedding is inmiddels een volleybalveld geinstalleerd. Wat volgt is een eindeloze straat die door de bebouwing de stad uitloopt. De barretjes die we zijn gepasseerd hebben we deze keer overgeslagen. Ons ontbijt was genoeg om de eerste uren door te komen. Hopelijk is er onderweg nog wel een bar/ café open. De lange straat strekt zich nog in alle rust voor ons uit. Na ruim 7 km de lange straat te hebben gevolgd zien we voor het eerst een caminobordje die ons de linkerkant opstuurt.
Wel zo fijn als we een beetje worden geholpen in den vreemden. Met een aardige lus worden we langs en onder de nieuwe autoweg omgeleid, waar ook ineens het asfalt heeft opgehouden. In het dorpje Junta los Caminos vinden we een groot restaurant waar we op het terras genieten van een kopje koffie. We ritsen de pijpen van onze charmante afritsbroeken en laten de zon verschieten van onze mooie witte kuiten. Ze toch maar even verwennen met factor 50, want rode kuitjes daar houden we niet zo van. Na het dorpje lopen we nog een paar kilometer langs de carratera. Hierlangs zien we de eens zo prachtig zijnde cactussen nu veranderd in ware kunstwerken.
Dor en uitgedroogd. De pijlen sturen ons van de carratera af en laat ons de weg vervolgen over de grintpaden,die nu gortdroog zijn. Het bergachtige achterland van Malaga strekt zich voor ons uit. Al snel moeten we flink klimmen en bijna laten we de eerste zweetdruppels hier achter. Het landschap is prachtig.
De bermen zijn gekleurd van de vele voorjaarsbloemen, voor ons zomerbloeiers en rondom ons kleuren de heuvels nog geel. We blijven slingeren door het bergachtig landschap en de stilte is om heerlijk van te genieten. Niemand op de smalle bergpaden. Om ons heen kleine wite gehuchtjes waar we langs lopen. Helaas is daar de stilte voorbij. Geen mens te zien, maar het hondenorkest is volop aanwezig. Als we afgedaald zijn naar de droge rivierbedding ploeteren we ons door het losse grint. We horen al flink belgerinkel en even verder worden we verrast door een kudde geiten met 5 honden en de baas.
George is al snel op zoek naar de baas om de honden op afstand te houden. Hij begrijpt hem en houdt de honden op afstand. We lopen te midden van de kudde verder en eenmaal achter ons gelaten wil toch één van de honden ons nog te grazen nemen. Gelukkig is George op zijn hoede en weet ik snel een steen te werpen naar de hond. Gelukkig hier houdt hij niet van en druipt af. De rivierbedding uit wordt het opnieuw flink klauteren en zo lopen we op en af door het gebergte richting Almogía. Het lijkt wel alsof we de verbindingsroutes wandelen tussen de zeer kleine witte gehuchtjes waar eens de bewoners met hun ezels de dorpen bezochten. Onder een boom zien we 3 senioren even uitrusten van de inspannende wandeling. Het zijn 3 spanjaarden die ook naar Almogía lopen. In ons beste Spaans maken we even een praatje en vervolgen de route. We hebben nog een klein uurtje te gaan en verlangen naar een terras. Als we het witte dorp Almogía tegen de heuvel in zicht krijgen, zetten wij de daling in en beneden aangekomen aan de voet van het dorp wacht ons een stevige klim omhoog.
Nou daar zitten we echt op te wachten. Enfin, omhoog en halverwege de klim zien we het het gemeentehuis en hier halen we onze eerste stempel en vragen we de sleutel van de albergue. El señor geeft ons een prachtige stempel en wijst ons de weg naar de albergue. Eerst even een coca cola op het terras. Dat hebben we dik verdiend na al het geklim. Nog ruim 1km stijgen we naar het hoogste punt van het dorp. Bij een bar vragen we naar de sleutel en bij het nabij gelegen voetbalveld is de albergue.
We zijn niet de enige gast. Een Fransman verwelkomt ons en helpt ons de herberg in. Het ziet er schoon uit en er zijn 5 stapelbedden. Prima zo. Na een tiental minuten komt de eigenaar en geeft ons een sleutel. Snel een douche en uitzakken in de nabijgelegen bar, waar we ons laten verwennen met het menu del dia. Als voorgerecht een dikke soep met bonen, vis en vermicelli, hoofdgerecht kip/ calamares en patates en de we zijn weer helemaal op en top. Nu heerlijk uitbuiken in het zonnetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten